ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΕΝΑΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ......

«Όταν επισκέπτομαι συχνά σχολεία με εντυπωσιάζει η τεράστια φαντασία και δημιουργικότητα των προνηπίων και νηπίων. Βλέπω λίγα χρόνια αργότερα, τα ίδια παιδιά να συμπεριφέρονται σαν ρομπότ, σαν πιόνια. Κουρασμένα και αγχωμένα, να έχουν χάσει τη φρεσκάδα αυτή της ματιάς, αυτή τη μαγική σπίθα» Ε.Τριβιζάς .
Πώς γίνεται ένα τόσο μεγάλο χάρισμα, που μας δίνεται απλόχερα από τη φύση, να το χάνουμε μεγαλώνοντας; Πώς μπορούν να γκρεμίζονται όνειρα με τα οποία γεμίζαμε χαρά και ελπίδες; Ποιος άραγε έχει την ευθύνη γι’ αυτό; Μήπως οι γονείς μας, που κι οι ίδιοι χρειάστηκε να χάσουν την φαντασία τους από πολύ νωρίτερα και δεν μπορούσαν να μας καταλάβουν; Οι δάσκαλοι ίσως που στην προσπάθεια τους να μας γεμίσουν γνώσεις ξεχνούν αυτό το σημαντικό κομμάτι ή μήπως οι συνθήκες και ο τρόπος ζωής μας το επιβάλουν;
Ο καθένας από εμάς, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στη δικιά του ιστορία, ξεκινώντας από τα χρόνια του νηπιαγωγείου μέχρι σήμερα, ίσως καταλήξει στο συμπέρασμα πως όλα τα παραπάνω παίζουν τον ρόλο τους και καθορίζουν τον τρόπο σκέψης αλλά και την αντίληψη για την ζωή.
Έρχονται οι υποχρεώσεις…πού πάει η Φαντασία;


Σήμερα, από τη θέση του δασκάλου πλέον, βλέπω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα και προσπαθώ να αναλαμβάνω τις ευθύνες ενός ατόμου που παίζει (καλώς ή κακώς), τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της σκέψης των παιδιών.
Είναι γεγονός πως όντας παιδιά έχουν ανάγκη να ονειρευτούν και να ζήσουν την παιδικότητά τους όπως αυτά επιθυμούν, χωρίς περιορισμούς και με πολλή φαντασία. Ένα πολύ χαρακτηριστικό σημάδι ότι η φαντασία των παιδιών περιορίζεται μεγαλώνοντας, είναι οι ζωγραφιές τους.
Στα πρώτα σχολικά χρόνια τα παιδιά ζητούν από το δάσκαλο μονάχα ένα λευκό χαρτί για να αποτυπώσουν πάνω του όλες τις σκέψεις τους, τα όνειρά τους, αυτοσχεδιάζουν και φτιάχνουν έναν ολόκληρο κόσμο, ένα παραμύθι που τα ίδια φαντάστηκαν εκείνη τη στιγμή, με εξαιρετική ευκολία.
Λίγο μεγαλύτερα παιδιά, πριν καν τελειώσουν το Δημοτικό και μπουν στην άχαρη φάση της εφηβείας, ζητούν από το δάσκαλο μία προσχεδιασμένη ζωγραφιά για να την χρωματίσουν, μια φωτοτυπία, κάτι έτοιμο, μια μασημένη τροφή. Δεν έχουν πια κουράγιο και αντοχές να σκεφτούν και να ξυπνήσουν τη φαντασία τους, είναι ήδη παραφουσκωμένο το μυαλό τους από γνώσεις που δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν, γιατί είναι ακόμη παιδιά!
Με τι να γεμίσουν ένα λευκό χαρτί; Είναι πραγματικά λυπηρή η εξέλιξη. Τι μερίδιο ευθύνης όμως έχει ο δάσκαλος ή οι γονείς και ακόμη και να καταφέρουν να κρατήσουν την παιδικότητα των παιδιών, μήπως τους κάνουν κακό; μήπως όντως οι ανάγκες της ζωής πλέον αναγκάζουν τα παιδιά να προσγειωθούν ανώμαλα στην σκληρή πραγματικότητα, χωρίς ομαλή μετάβαση;


ΠΗΓΗ paidorama.gr

θα μιλησω για τα δικα μου παιδια και τη φαση της μεγαλης φαντασιας που περνανε!!! ο μεγαλος ειδικα που παει στο νηπιο ζει σ ενα κυριολεκτικα φανταστικο κοσμο... ζωγραφιζει τις πιο περιεργες ζωγραφιες,βγαζει απο το μυαλο του τα πιο ασυνηθιστα παραμυθια (πχ σ ενα δασος ζουσε ενας καλος λυκος.το δασος ομως ηταν γεματο απο κακα γουρουνακια που ηθελαν να πιασουν το λυκο γιατι στο αλλο παραμυθι ηθελε να τα φαει...)
ο μικρος (προνηπιο) ακολουθει τα χναρια του μεγαλου...φανταζεται μονιμα οτι ειναι ενας ηρωας και προσπαθει να μιμηθει με σειρα τους σπαιντερμαν, σουπερμαν, μπαντμαν...
τα μικρα εχουν οντως πολλη και μεγαλη φαντασια....
για το αν θα την χασουν θα σας πω σε καποια χρονακια!!!
(αν και νομιζω οτι η φαντασια ειναι θεμα χαρακτηρα και οχι τοσο ηλικιας)

Χωρις φαντασια δεν εχει νοημα... Ειναι σημαντικο να βαζουμε λιγη φαντασια και χρωμα στη ζωη μας... αλλιως θα ηταν ανιαρη και μουντη.
Η κορη μου εχει μεγαλη φαντασια (πηρε απο μενα), φτιαχνει καταπληκτικα πραγματα απο μονη της, απο ζωγραφικη εως κατασκευες... πηρε τα μακαρονακια γραμματακια, τα εβαψε ενα ενα και εγραψε ευχες στις φιλες της! Φωτογραφιζει ο,τι περιεργο δει.. το ψαχνει... και το μονταρει... το κανει κολαζ... φτιαχνει μονη της θεατρικα, ατακες... πιστευω ολη αυτη η εμπνευση και η φαντασια θα της βγουν σε καλο! Και φαντασια σημαινει οτι παντα εχεις μεσα σου λιγο απο ΠΑΙΔΙ.....