ποιηση

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του ΕΛΥΤΗ (αποσπασμα)

Σ' αγαπαω μ ακους? Κλαιω, πως αλλιως, αφου αγαπιουνται οι ανθρωποι, κλαιω για τα χρονια που ερχονται χωρις εμας και τραγουδαω για τα αλλα που περασαν, εαν ειναι αληθεια. Για τα "πιστεψε με" και τα "μη.
Παντα εμεις το φως κι η σκια.
Παντα εσυ τ αστερακι και παντα εγω το σκοταδι,
παντα εσυ το πετρινο αγαλμα και παντα εγω η σκια που μεγαλωνει.
Το κλειστο πατζουρι εσυ, ο αερας που τ ανοιγει εγω.
Επειδη σ αγαπαω και σ αγαπαω,
Παντα εσυ το νομισμα κι εγω η λατρεια που το εξαργυρωνει.
Ειμ' εγω μ' ακους? Σ' αγαπαω, μ' ακους?
Που μ αφηνεις, που πας, μ' ακους?
Πουθενα δεν παω, μ' ακους?
Ή κανεις ή κι οι δυο μαζι, μ' ακους?
Ακου ποιος μιλαει στα νερα και ποιος κλαιει, ακους?
Ειμ' εγω που φωναζω κι ειμαι εγω που κλαιω, μ' ακους?
Που δεν θελω αγαπη αλλα θελω τον αερα που αναπνεεις.
Να σε βλεπω να περνας απο μπροστα μου
και μιση να κλαιω γι αυτο που χανω, σ αγαπαω... Μ' ακους?